Giovanni Belzoni (1778-1823) to jedna z najbardziej malowniczych postaci w gronie odkrywców starożytnego Egiptu. Człowiek wielu zawodów i wielu zajęć, z urodzenia Włoch, pracujący w Anglii jako artysta cyrkowy i siłacz, w 1815 roku trafił do Kairu. Będąc z zamiłowania inżynierem, przedstawił ówczesnemu władcy Egiptu, Muhammadowi Alemu, projekt urządzenia nawadniającego, które miało zrewolucjonizować egipskie rolnictwo, jednak wskutek różnych zbiegów okoliczności stał się słynnym na cały świat poszukiwaczem i odkrywcą starożytności. Choć początkowo jego zadaniem było jedynie przewiezienie z zachodnich Teb  do Aleksandrii gigantycznego popiersia Ramzesa II, pchany naturalną ciekawością i niezawodnym instynktem Belzoni dokonał wielu spektakularnych odkryć. i odkopał wejście do słynnej świątyni w Abu Simbel, odkrył grobowiec Setiego I, jeden z najwspanialszych w dolinie królów, znalazł wejście do piramidy Chefrena w Gizie, a także odkrył ruiny starożytnego miasta Berenike nad Morzem Czerwonym. Swoje odkrycia i trzy owocne podróże opisał w opublikowanej po raz pierwszy w 1820 roku książce, która natychmiast stała się wydawniczym przebojem, tłumaczonym na wiele języków.

Po dwustu latach od pierwszego wydania prezentujemy czytelnikom pierwszy polski przekład relacji Belzoniego z jego fascynujących podróży i odkryć, opatrzony wstępem i objaśnieniami. W tomie tym, zawierającym wspomnienia z pierwszej z trzech podróży, autor opisuje swój rejs z Nilem z Kairu przez Karnak aż do Nubii, odwiedzane po drodze starożytne budowle, często już nieistniejące, podejmowane prace wykopaliskowe, a także spotykanych ludzi z najróżniejszych plemion arabskich i nubijskich.  Wszystko to zaś ujmuje w żywym, potocznym i barwnym języku, co sprawia, iż relację Belzoniego czyta się niczym awanturniczą powieść.